پلیمرها در بسیاری صنایع همچون صنایع هوایی، نظامی، بسته بندی و… به دلیل مزایای قابل توجه مانند مقاومت و استحکام بیشتر، سبک بودن، قابلیت شکل دهی جایگزین فلزات شده اند. از جمله این پلیمرها باید به پلی اتیلن، پلی پروپیلن،پلی یورتان، پلی آمیدها، پلی اتر اتر کتون و پلی وینیل کلراید اشاره نمود.
لی وینیل کلراید با نام اختصاری pvc نوعی پلیمر ترمو پلاستیک است که بطور گسترده در جهان شناخته شده است. این پلیمر سالیانه حدود ۴۵ میلیون تن در جهان تولید می شود و پس از PE و PP سومین پلیمر پر مصرف در جهان است.
پی وی سی قدمت طولانی تری نسبت به اکثر پلاستیک ها دارد در سال ۱۸۷۲ برای اولین بار سنتز شد و در سال ۱۹۲۰ توسط شرکت B.F. Goodrich ایلات متحده آمریکا ساخته شد و در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، تجاری شد.
دمای نرم شدگی تقریبا ۸۰ درجه سانتیگراد است. این ماده سبک، مقاوم در برابر شعله، قوی و بادوام، دارای نفوذپذیری پایین به گاز و هوادهی خوب است و ویژگی های فیزیکی آن را برای بسیاری از کاربردهای مختلف ایده آل می کند.
همچنین بخاطر مقاومت خوبی که در برابر جذب رطوبت دارد در لوله های آبرسانی مورد استفاده قرار می گیرد.
این پلیمر پر مصرف در دسته پلیمرهای ترموپلاستیک یا گرمانرم طبقه بندی می شود، پلیمرهای گرمانرم موادی هستند که می توانند تا نقطه ذوب گرم می شوند، خنک و شکل دهی شوند، و قابلیت ذوب مجدد و شکل دهی دوباره را دارا هستند .
پلی وینیل کلراید در سه فرم سخت (UPVC) و پلاستیک انعطاف پذیر نرم ، و پلی وینل کلراید آرایش یافته (OPVC) تولید می شود.
pvc نرم ، قابل انعطاف به علت اضافه کردن پلاستیسایزرهایی مانند فتالات ها ( DOP)، نرمتر و قابل انعطاف تر از UPVC است. پی وی سی انعطاف پذیر معمولا در ساخت و ساز به عنوان عایق در سیم های برق و یا در کف خانه ها، بیمارستان ها، مدارس، و مناطق دیگر که در آن محیط استریل یک اولویت است، در بعضی موارد به عنوان جایگزینی برای رابرها استفاده می شود.
پی وی سی سخت، بر خلاف پی وی سی نرم بدلیل عدم استفاده انواع پلاستیسایزرها بسیار سخت و غیرقبل انعطاف می باشد.
نظرات (1)